Er was eens…
… een meisje genaamd Jacodine. Een sociale vlinder die niet op haar mondje was gevallen. Ze was gek op baby’s en kinderen, spendeerde haar dagen al meefladderend met haar moeder de kraamverzorgster en had altijd haar woordje klaar. Naast het bespelen van bugel en saxofoon schreef ze weleens wat. Verder dan enkele bladzijden kwam ze echter niet. Zelfs een dagboek bijhouden ging haar moeilijk af. In tegenstelling tot veel auteurs in hun kindertijd had ze geen droom om schrijver te worden. Jacodine wilde met kinderen werken.
Het avontuur aangaan
Dat kleine meisje fladderde richting haar droom en maakte hem als volwassen vrouw waar door de hulpverlening in te gaan. Daarnaast heeft ze lange tijd parttime gestudeerd. Op 40-jarige leeftijd was ze daar klaar mee en viel ze in een soort gat. Wat moest ze nu met al die vrije tijd doen? Ze struinde het web af en stuitte op een e-reader. In plaats van vier boeken kon ze er nu met gemak tientallen op vakantie meenemen. Ze verslond verhaal na verhaal en ging op een gegeven moment over op Engelse boeken, omdat veel daarvan niet naar het Nederlands vertaald werden. Hoe gaaf zou het zijn als ze zelf een boek mocht vertalen? Je moet weten dat Jacodine ontzettend vastberaden is. Wanneer ze iets in haar hoofd haalt, laat ze niet meer los. Vanaf dat moment is ze zichzelf gaan trainen in vertalen, wat zich ontwikkelde tot een uit de hand gelopen hobby. Haar vastberadenheid wierp zijn vruchten af. Via via belandde ze bij Dutch Venture Publishing en begon ze met plezier aan haar nieuwe avontuur als vertaalster. Dat kleine meisje dat het achterste van haar tong liet zien was nu echter ver te zoeken. Bang wat anderen van haar nieuwe hobby vonden, liet ze behalve haar man en kinderen maar weinig mensen van haar werk afweten.
Hoe het gebeurde weet Jacodine niet precies, maar op een woensdagmorgen reed ze naar haar werk en ontvouwde zich een scène over een meisje met een eetstoornis in haar hoofd. De groep meiden op haar werk, de kliniek voor eetstoornissen, was daar waarschijnlijk de inspiratie voor, want zij liepen in het dagelijks leven tegen veel onbegrip aan. Jacodine had geen intenties om een boek te schrijven, maar één ding was zeker: dit hersenspinsel moest op papier komen. Diezelfde avond zag haar zoon zijn moeder diep verzonken achter haar laptop zitten. Hij vroeg of ze weer eens een nachtje door ging halen om aan een vertaling te werken. Ze vertelde hem dat ze met een verhaal begonnen was. Hij kon het maar beter niet doorvertellen, want het zou toch niks worden. Vroeger maakte ze haar schrijfsels toch ook nooit af?
Twijfel over de roeping
Twee weken later zat Jacodine met haar gezin op een camping, tikkend op haar laptop onder de Franse zon. Ze ging gedreven door met haar verhaal, maar vroeg zich telkens af waar ze nou eigenlijk mee bezig was. Ze was toch helemaal geen schrijver? Ze klapte haar vleugels in en trok zich met haar aaneengesponnen zinnen terug in een cocon.
Een helpende hand & Deuren die opengaan
Jacodine kreeg een appje van een collega. Haar dochter van vijftien had de eerste paar hoofdstukken van haar boek gelezen en was enorm enthousiast. Dit gaf haar het zetje in de rug dat ze nodig had om door te gaan met schrijven. Elke ochtend sloop ze om acht uur de caravan uit en ging in de met dauw bedekte voortent zitten. Ze trok dan een vestje over haar pyjama aan en opende de onafgesloten laptop, in een poging de nog diep slapende campinggangers niet te laten ontwaken. Op de dag dat ze vertrokken, vroegen hun Franse buren haar of ze schrijver van beroep was, gezien de tijd die ze achter haar laptop had gespendeerd. Jacodine schudde haar hoofd, maar vertelde met volle zelfverzekerdheid dat er wellicht ooit een boek met haar naam erop in de winkel zou liggen. Na de zomervakantie is ze mensen gaan vertellen over het schrijven. Ze had nu het gevoel dat ze iets met dit verhaal kon bereiken.
Oog in oog met jezelf & Beproeving
Jacodine liet haar verhaal door een schrijfster lezen, die het tot de grond toe afbrandde. Na haar wonden te hebben gelikt begon ze dit echter als een uitdaging te zien en met een duidelijk doel voor ogen is ze gaan herschrijven. Haar doorzettingsvermogen had echter een keerzijde: ongeduld. Ze moest haar verhaal zo vaak herschrijven dat ze het spuugzat werd. Op dat soort momenten sloeg de twijfel toe. Wat vinden mensen ervan dat ik schrijf? Vinden ze mijn verhaal wel goed? Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Jacodine begon echter in te zien dat het daar helemaal niet om ging. Schrijven vond ze leuk. Wat anderen daarvan vonden moesten ze zelf maar weten. Langzaam maar zeker kroop ze uit haar cocon en spreidde ze haar vleugels.
Beloning
Twee weken voordat Jacodines eerste boek uit zou komen zat ze op een terrasje, haar wangen rood van de zon en de alcohol. Uit het niets kreeg ze een mail van de uitgever dat haar boek vervroegd was uitgebracht. De volgende dag reed Jacodine naar Middelburg om het wonder met haar eigen ogen te kunnen bezichtigen. ‘Wat je zegt zie je zelf’ was nu een feit. Nadat haar YA-debuut goed werd ontvangen, bood ze haar romantische verhalen voor volwassenen aan bij Dutch Venture Publishing, waar ze haar vertaalavontuur was gestart.
Ondanks dat schrijven hard werken is, haalt Jacodine er enorm veel energie uit. Ze zal er dan ook mee doorgaan zolang ze er plezier aan beleeft. En zo is het fladderende vlindertje van vroeger nu uitgegroeid tot een vlinder met prachtig gekleurde vleugels. Kleuren die ze vandaag de dag niet bang is om te laten zien.
Verschenen boeken bij DVP: Zwarte koffie, macchiato & takkenthee, Bagels en een bakkie troost, Storm in een glas takkenthee, Bij hoog en laag
Liedje: Touch The Sky – Julie Fowlis
Luister dit lied via onze Spotify playlist: The Hero’s Journey