Er was eens…
…een meisje genaamd Lindi. Ze groeide samen met haar broertje, zusjes en ouders op in Zaltbommel, waar ze in alle vrijheid haar eigen ding kon doen. Zo schilderde ze met haar verfset waaruit de mooiste kleuren aquarel tevoorschijn kwamen en tekende ze met pastelkrijtjes stillevens tussen de volwassenen op de tekencursus waar ze met haar moeder heen ging. Lindi’s ouders moedigden haar aan in het paardrijden, fotograferen, de flamenco dansen en al het andere dat de kleine kunstenaar in haar tot leven wekte. Want kunstenaar worden was haar hartenwens.
Er was één ding waar Lindi een hekel aan had. Taal. Dictees waren haar nemesis en de leestesten op de gang deden haar beven. Op een dag besloot Lindi haar lange, steile haren af te knippen. Ze was er klaar mee. En zo ontstond er beweging. Die blik op oneindig begon langzaam om zich heen te kijken. En zo besloot Lindi met haar moeder een bezoek aan de bibliotheek te brengen. Binnen de kortste keren zat ze net als haar nieuwe kapsel, opgekruld in een luie stoel, het ene na het andere boek te verslinden.
Het avontuur aangaan
Op de basisschool werd Lindi erg gepest. Ze was door haar vriendelijke aard een makkelijk doelwit en zat door het pesten niet goed in haar vel. Waar ze wel houvast in vond, was haar kunstenaarsdroom. En dus zette ze alles op alles om die waar te maken. Om een kunstenaar te worden moet je naar de kunstacademie, dacht Lindi. En zo stroomde ze na de basisschool van het vmbo naar de havo, waarna ze in haar derde jaar op het vwo belandde. Al die klassenwissels zorgde ervoor dat ze zich vaak alleen op de wereld waande. Wat in die tijd een lach op haar gezicht toverde was tekenen met houtskool, schilderen met penselen en schrijven met een pen, waaronder een verhaal over een meisje uit de achttiende eeuw dat schrijfster wilde worden. Dat laatste was wellicht een stil verlangen dat het universum niet aan zich voorbij zou laten gaan.
Twijfels over de roeping & Een helpende hand
Na de middelbare school deed Lindi, zoals ze zichzelf had voorgenomen, een vooropleiding in een oud klooster aan de AKV St. Joost in Breda. En toen mocht ze dan toch echt aan de kunstacademie beginnen. Iets wat ze al zo lang wilde. Wat ze misschien te graag had gewild. Filosofie, kunstgeschiedenis en creatief schrijven gingen haar geweldig af, maar tijdens de atelier-uren lieten diverse leraren weten dat ze haar beeldende kunst te mooi en te lieflijk vonden. Er miste een bepaalde rauwheid en het werken vanuit een idee ontbrak. Lindi zag haar droom langzaam splitsen tot er een tweesprong ontstond; óf doorgaan met een opleiding die niet bij haar bleek te passen, óf haar eigen weg naar geluk vinden.
Van kinds af aan hebben Lindi’s ouders haar gestimuleerd haar eigen dromen te vormen en haar hart te volgen, ongeacht of daar geld mee te verdienen was. En als alles uiteindelijk anders loopt dan gedacht, is dat een kans om iets nieuws te creëren. Zo merkte een van haar docenten aan de kunstacademie op dat de dagboeken die ze bij moest houden voor zijn ogen tot leven kwamen. Lindi’s beeldende woorden sprongen van het papier af. Zo’n willekeurige opmerking kan soms een vlindereffect in gang zetten. Die vlinder zou haar weg wel vinden.
Deuren die opengaan
In dezelfde zomer dat Lindi met haar studie besloot te stoppen, verloofde ze zich met haar vriend. Een half jaar later woonde het pasgetrouwde stel in Rotterdam, waar Lindi een leegstaand antikraakpand afhuurde en daar voor een jaar haar eigen atelier opbouwde. Naast urenlang de mooiste tekeningen en schilderijen te creëren, inspireerde de rol die geloof in Lindi’s leven speelde haar om een Bijbels dagboek te schrijven. Dit dagboek werd uitgegeven, geheel met zelf geïllustreerde voorkant. Voor de eerste keer in haar leven bracht ze een samenspel van beeld en woord tot leven. Ze realiseerde zich dat ze geen keuze hoefde te maken. En dat bracht haar ultieme vrijheid.
Na een tijdje verhuisde Lindi samen met haar man naar Wallonië, in een bosrijk gebied tegen de grens van Frankrijk aan. Al snel werd Lindi zwanger van haar oudste zoon. Een simpel babydekentje blies leven in ‘Linspiration’, een DIY & Lifestyle-blog waar ze tussen de vossen en vogeltjes veel liefde in stopte. Er volgde een toffe kinderkledinglijn, waarna ze zich bezighield met het ontwerpen van invulboeken en ansichtkaarten vanwege haar babybuik die in de weg zat tijdens het naaien. Na ruim vier jaar verhuisde Lindi met haar man en twee zoontjes terug naar Nederland.
Tegelijkertijd vond dat vlindertje haar thuis, want diezelfde zomer kreeg Lindi het idee voor haar eerste roman. Iets met leven tussen de bejaarden, een crush op een kleinzoon en heel veel bingo-avonden. Na ze haar tweede Bijbels dagboek liet uitgeven, werd Lindi’s dochter geboren. Als ze een derde kind op de wereld kon zetten, was het schrijven van een boek ook niet onmogelijk. Wanneer haar baby in de kinderwagen lag te dutten, zette ze woord voor woord haar verhaal op papier. Vaak gepaard met lachen om haar eigen wonderlijke hersenkronkels, die vooral haar man tijdens het voorlezen erg op prijs stelde. Dat ze zo blij kon worden van schrijven had ze nooit durven dromen, maar vooral had ze nooit ruimte voor gemaakt. Nu konden er niet genoeg mensen in haar zelfbedachte wereldje binnentreden. Zo kwamen haar ouders op bezoek en besloot Lindi haar moeder een paar hoofdstukken te laten lezen, wat haar stiekem de zenuwen gaf. Ma zat in de hangstoel met haar hoofd in het manuscript gedoken. Ze zei niks en schoot af en toe in de lach. Lindi wist genoeg.
Oog in oog met jezelf & Beproeving
Haar hele leven lang heeft Lindi op verschillende manieren om moeten leren gaan met eenzaamheid. Het schrijven van verhalen en bedenken van personages helpt haar zich minder alleen te voelen. Relaties opbouwen met personages uit je eigen bedachte wereld voelt vertrouwd. Je kent hun gedachten, verstaat hun dromen en hoeft ze niet te vragen wat hun lievelingseten is (friet, als het aan Lindi ligt).
Beloning
Toen Lindi’s roman af was, voelde ze zich euforisch. Op een of andere manier drijft dat gevoel toch snel weer weg. De dag gaat zijn gang. Het leven gaat verder. Lindi vindt het belangrijk om de tijd te nemen dat soort geluksmomenten te vieren. Met kibbeling bijvoorbeeld.
Door het schrijven leerde Lindi zichzelf ergens helemaal in te kunnen verliezen. In plaats van die blik op oneindig danst ze nu in het rond en geeft ze zichzelf de ruimte om onbewandelde paden in te slaan. Als een tekening of schilderij af is, is het af, maar op het schrijven raakt ze nooit uitgekeken. Elke dag reikt een kans aan iets magisch de wereld in te fluisteren.
Verschenen boeken bij DVP: Een contract vol liefde, Knetterende kerstbomen
Liedje: Ndokulandela – Bongeziwe Mabandla
Luister dit lied via onze Spotify playlist: The Hero’s Journey