Er was eens…
… een meisje genaamd Wendy. Je kon haar herkennen aan het brilletje dat ze droeg en de sticker die regelmatig op haar luie oog zat. Samen met haar jongere broertje groeide ze op in een kleine maar liefdevolle familie. Haar dagen vulde ze met de avonturen die ze met haar vriendinnen beleefde, zingen en dansen op de toneelschool en het volschrijven van schriften en notitieboekjes. Zo schreef ze een gedicht over de seizoenen, die op school aan de muur werd gehangen. Ze behaalde zelfs als 10-jarig meisje een podiumplaats bij een Amsterdamse verhalenwedstrijd, maar al die aandacht deed haar weinig. Ze had meer interesse in die ene jongen die ze leuk vond, of het volgende boek dat ze zou verslinden.
Ook op de middelbare school schreef Wendy heel wat van zich af, wat ondertussen als een tweede natuur voor haar was. Zo reeg ze prachtige zinnen aan elkaar over het meisje uit haar klas die aan kanker overleed. De school besloot het gedicht als rouwadvertentie te gebruiken. Van het schrijven kwam daarna niet zoveel meer, want als tiener had ze genoeg andere dingen aan haar hoofd. Na de middelbare school studeerde Wendy communicatie en uiteindelijk belandde ze in de lokale journalistiek. Een bezigheid waar ze zich tot op de dag van vandaag met plezier mee bezighoudt. En toch bleef er ergens diep in haar wat kriebelen.
Het avontuur aangaan
Elke keer wanneer Wendy een nieuw boek dichtsloeg na het gelezen te hebben, zat haar iets dwars. Bijna alle vrouwen in al die verhalen vervulden met gemak hun kinderwens en leken hun baby uit te poepen alsof het niks is. Na zich vier jaar in de medische molen begeven te hebben, had Wendy wel door dat het voor veel vrouwen helaas niet zo’n sprookje is. In 2020, aan het begin van de lockdown, viel het kwartje. De harde waarheid moest op tafel, en zij zou er een boek over schrijven.
Twijfel over de roeping
Schrijven kon Wendy wel. Ze bezat over journalistieke kennis en schreef het ene na het andere artikel. Maar een boek? Dat was een heel ander verhaal. Hetgeen wat haar tegenhield was de gedachte dat ze nooit het geduld zou hebben om een heel boek af te krijgen. Herinner je je het kleine meisje met dat brilletje nog? Ze fluisterde Wendy toe dat het schrijven altijd al in haar had gezeten. Dat het tijd was voor een nieuw avontuur.
Een helpende hand & Deuren die opengaan
En zo begon Wendy aan haar eerste boek. Deels lokaal journalist, deels auteur. Een afwisseling waar ze enorm van genoot, en dat doet ze nog steeds. Haar man, vrienden en familie konden het van haar gezicht zien afstralen: Wendy is precies op de plek waar ze moet zijn. Geloof het of niet, maar het boek schreef zich bijna vanzelf. Vanwege de lockdown zat Wendy veel thuis, waardoor ze urenlang de tijd had om woorden uit haar vingers te toveren. Op woensdagen en zaterdagen sloot ze zichzelf op in haar slaapkamer om pagina’s vol te typen, tot de zon onderging. Het was magisch.
Oog in oog met jezelf & Beproeving
Veel van Wendy’s persoonlijke herinneringen zijn als scènes het boek ingerold. Zo delen zij en de hoofdpersoon Sarah de aandoening PCOS (polycysteus-ovariumsyndroom). Dit houdt in dat je minder vaak of zelfs geen eisprong krijgt, wat het heel lastig maakt om op een natuurlijke wijze zwanger te worden. Toch zijn de twee ook heel verschillend. Wendy is een stuk chaotischer dan Sarah en staat over het algemeen positiever in het leven. Ze heeft Sarah dan ook voor zichzelf leren kiezen. En het feit dat Wendy haar hoofdpersonage iets heeft kunnen leren gaf haar een boost aan zelfvertrouwen.
Tijdens het schrijven kwam Wendy oog in oog te staan met haar eigen ervaringen en maakte ze veel opnieuw van dichtbij mee. Toen de eerste versie van haar boek klaar was, realiseerde ze zich dat een verhaal nooit perfect zal zijn, net als het leven zelf. Die perfectie heeft ze uiteindelijk los leren laten.
Beloning
Schrijven is altijd al Wendy’s ding geweest, maar ze kreeg later pas door dat ze er ook echt iets mee in beweging kon zetten. Haar boek, ‘Een Streepje Tegen’, is in de kern een ‘feelgood’-verhaal, wat het zwaarmoedige onderwerp dat erdoorheen verweven is behapbaar maakt voor een breed publiek. De reacties die ze tot nu toe heeft ontvangen zijn heel positief. Het boek leest volgens velen als een trein.
Het meest bijzondere is misschien nog wel dat Wendy opnieuw verliefd is geworden op het schrijven zelf. De onzekerheden waar ze vroeger mee kampte hebben plaatsgemaakt voor een rotsvast geloof in haarzelf, door te kiezen voor datgene waar haar hart sneller van gaat kloppen. Nadat zij en haar man het medische traject uitstapten, sloot er een hoofdstuk. En tegelijkertijd werd er een nieuwe geopend. Uit Wendy’s onvervulde kinderwens is haar schrijverscarrière geboren, wat een wonder op zich is.
Verschenen boeken bij DVP: Een streepje tegen, Ho-ho-hopeloos verliefd
Liedje: Roller Coaster – Danny Vera
Luister dit lied via onze Spotify playlist: The Hero’s Journey