Er was eens…
… een meisje genaamd Marieke. Samen met haar ouders en twee jongere zusjes groeide ze op in het Friese Sneek, waar ze een dromerig leven leidde. Ze was een stil meisje dat haar innerlijke fantasiewereld uitte op haar spitzen. Ze danste elfachtig door zelfbedachte verhalen vol theater, geschiedenis en muziek. In de bibliotheek liet Marieke zich door de boeken meevoeren naar onbekende wateren en verre landen. Alsof ze op een magisch schip opgroeide, waar gedanst werd met witte wieven, het dek als toneel diende, de maan de weg wees en liefde centraal stond.
Als hummeltje van zes kreeg Marieke haar eerste pen, waarmee ze wondermooie vertelsels opschreef. Toch school er een bepaalde onzekerheid in haar pennenstreken. Diep vanbinnen wilde Marieke niets liever dan schrijfster worden, maar die droom voelde ongrijpbaar. Het magische schip leek niet van de grond te komen en het lantaarntje aan de boeg bleef uit.
Het avontuur aangaan & Twijfel over de roeping
Af en toe blies de wind wat stoutmoedigheid Marieke’s zeilen in. Zo begon ze als brugklasser bouquetreeks romannetjes op papier te zetten, waarvan ze er een aantal af maakte en haar docent Nederlands liet lezen. Als laatstejaars riep ze haar eerste echte fantasy schrijfproject het leven in. Na een hele eigen wereld bij elkaar gedroomd te hebben, strandde het verhaal na drie hoofdstukken. Verzand in worldbuilding besloot ze zichzelf niet te veel tijd voor het schrijven te gunnen.
Toen Marieke aan de Pabo ging studeren maakte haar hart stiekem toch een sprongetje nadat ze het vak ‘schrijven’ op haar lesrooster zag staan, totdat ze erachter kwam dat het ging om de kunst van het bordschrijven. Ze voltooide uiteindelijk haar studie en werd naast basisschooljuf ook dansdocent. Na twee jaar voor de klas te hebben gestaan, raakte ze overspannen. Pagina’s vol plotten en personages dobberden verdwaald rond op zee.
Een helpende hand & Deuren die opengaan
Marieke besloot het verstofte dek aan te pakken en deed een musicalopleiding. Daarna verhuisde ze naar Den Haag en liep op straat tegen een aanplakbiljet van Fantasy Fest in Rijswijk aan. Hier ontmoette ze mensen bezield door fantasy, waaronder uitgever Alex de Jong. Van deze levendige community van verhalenvertellers sprongen de vonken af en in die ene lantaarn ontlook een lichtje.
Op een dag liet Mariekes collega musicaldocent en goede vriendin haar het liedje ‘Hijo de la luna’ van Mecano horen. Een paar weken later liet de directrice van de Amsterdamse theaterschool weten dat de eindpresentaties van dat jaar eraan kwamen. Samen besloten ze het liedje te vertalen naar een voorstelling, waarna Marieke het verhaal over een reis van dochter en moeder op papier droomde. In Juni werd ‘Dochter van de zilv’ren maan’ opgevoerd. Een tijdje later brak de herfst aan. Toen de bladeren oranje begonnen te kleuren, kwam Alex de Jong met een schrijfwedstrijd, waarbij het boek van de winnaar uitgegeven zou worden. Dit was Mariekes kans. Haar vriendin wees op het verhaal waar ze eerder dat jaar mee was begonnen en na vijf weken stond de volledige basis van ‘Dochter van de zilv’ren maan’ op papier onder haar eigen naam, Marieke Frankema. Met de lantaarn nu volledig ontstoken vond ze haar weg op zee terug, en nog belangrijker: haar stem. In de verte zag ze de betoverende kastelen en opbloeiende liefdes uit haar toekomstige boeken al staan.
Oog in oog met jezelf
Het schrijven van verhalen heeft Marieke geholpen om af te rekenen met bepaalde oordelen over zichzelf en ruimte te creëren om emotioneel te kunnen landen. Zodra je een gevoel onder woorden brengt, krijg je zelf makkelijker toegang tot die emoties en begrijp je beter welke waarde ze voor jouw leerproces omvatten. De lessen die Marieke met pijn en moeite heeft moeten leren, geeft ze in een andere vorm door aan haar personages. Ze ziet op die manier zoveel ingangen om mensen te raken; een levensles, een moment van ruimte of een lach en een traan. Dat is waar ze het uiteindelijk voor doet.
Beproeving
Marieke heeft altijd geweten dat ze wilde schrijven, maar werd lange tijd beïnvloed door het algemene idee dat schrijven moeilijk is, dat ze niet goed genoeg was en dat ze er niet van zou kunnen leven. Een paar keer stopte ze met lesgeven om al haar aandacht te focussen op het schrijven, maar veel bracht dat niet op. Daarom heeft ze op een dag al haar schrijfwaren over de boeg gegooid. Ze werd er stiekem heel ongelukkig van. Ze vroeg zich af hoelang ze nog zou geloven dat ze niet goed genoeg was, dook uiteindelijk het water in en legde haar perkament te drogen. Met de wind in haar haren sprak ze haar verlangen hardop uit; de verhalen die in mijn hart leven wil ik delen. En met die woorden kwam het schip los van de grond.
Beloning
Negen maanden nadat Marieke aan ‘Dochter van de zilv’ren maan’ begon, won ze de schrijfwedstrijd en kwam haar dochter glinsterend ter wereld. Het voelde alsof ze op wolken voer, verlicht door een maan die feller scheen dan ooit tevoren. Door al haar harde en heerlijke werk mochten haar woorden vol magie en liefde nu bij andere mensen binnenkomen. En bovenal leerde het schrijven haar dat ze er mag zijn. Dat ze met haar woorden de wereld mag verrijken en anderen daarin mee mag nemen. Samen varen ze de sterren tegemoet.
En als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen.
~ Marianne Williamson
Verschenen boeken bij DVP: Date me rich
Liedje: The fire within me – Little Women de musical
Luister dit lied via onze Spotify playlist: The Hero’s Journey