Er was eens…
… een meisje genaamd Chantal. Ze had donkere ogen en nog donkerder haar, wat ze vaak gevlochten droeg. Samen met haar zus en ouders groeide ze op in een lief dorpje in Brabant. In een straat met vijf betoverende bungalows, waarvan zij er een bevolkten. Hun ontluikende tuin was de plek waar Chantal samen met haar zus en kinderen uit de buurt haar fantasie de vrije loop liet. Ze verzamelde duizendblad en vlindervleugels als een lentedief, sprokkelde sprookjes en legendes tot in het dromendonker.
Het avontuur aangaan
Chantals vertelsels vloeiden uit haar pen sinds ze schrijven kon. Fantasierijk en dadelzoet. Ze begon altijd met de laatste bladzijde, want dan was een goed einde onbetwistbaar. Het was alsof een verre zeebries haar naam riep en ze die alleen kon beantwoorden met verhalen. Al was het fluisterend.
Twijfel over de roeping
In haar hart sluimerde een droom, maar in het hoofd van Chantal begon tegelijkertijd onzekerheid te ruisen. Tijdens haar tienerjaren zette ze haar zinnen op het wegwerken van schoolwerk, het uitgaan met vriendinnen en het dagdromen over jongens. Ze vond haar uitlaatklep in rebelleren, in tegenstelling tot haar zus, die boek na boek verslond. Zodoende groeide Chantal uit tot iemand gekenmerkt door haar stoutmoedig- en vrijgevigheid. Na het afronden van de middelbare school studeerde ze toerisme, waarna ze begon te werken binnen de publieke sector.
Een helpende hand
Het was de zomer van 2018. Chantal zat samen met haar man en kinderen in de auto tijdens een vakantie. Onverwachts werd ze gebeld met het droeve nieuws dat een kennis van haar was heengegaan. Iemand die – net als zijzelf – nog zoveel zomers voor zich had zien bloeien. Het was alsof deze tijding de ruis in haar hoofd overstemde. Totdat het fluisterstil werd en ze alleen nog die droom in haar hart kon horen ontwaken. Die verre zeebries was in de tussentijd dichterbij gekomen. En dit keer antwoordde ze uit volle borst.
Chantal ging naar het water, waar een gouden zon op haar neerscheen en dromen de zilte lucht vulden. Die van haar stond op papier, opgerold in een fles. Ze wilde zich niet meer verstoppen. Niet meer wegrennen. Het leven was adembenemend, en nog mooier nu ze de fles in het water zou gooien. Haar wens de wijde wereld in zou sturen. Als eerbetoon aan zij die dat niet meer kon.
Deuren die opengaan
Eenmaal terug van vakantie creëerde Chantal haar eigen schrijfhoekje. Een metafoor voor haar enthousiasme dat het van haar onzekerheid won. Ze kon het schrijven niet meer loslaten. Wanneer de kinderen op bed lagen, dook zij achter haar laptop. Als een extra beetje wind in de rug nam ze een redacteur in de arm en schakelde ze tegelijkertijd een aantal proeflezers in, die volledig achter haar droom stonden. Dit gaf haar moed om door te gaan. In vier maanden tijd schreef ze haar eerste feelgoodroman: Liefs uit Frankrijk. Sindsdien heeft ze het schrijven nooit meer losgelaten.
Oog in oog met jezelf
Het feit dat Chantal toegaf aan haar droom is al een overwinning op zich, maar het schrijven bracht ook zelfkennis met zich mee. Personages die ze op papier zette gaf ze – al dan niet onbewust – karaktertrekken die zij ook met zich meedraagt. Een muurbloempje dat uitbloeit tot een morgenster. Iemand die stoutmoedig en vrijgevig is, maar ook zelfbewust en fijnbesnaard blijkt te zijn. Zij die zeker moest weten dat het sprookje goed af zou lopen, schrijft nu ook over rouw en verdriet.
Beproeving
Ondanks dat Chantal ondertussen acht boeken op haar naam heeft staan, komt er tijdens het schrijven van elk verhaal een punt waar ze twijfelt zich om te draaien. Zeker toen ze haar eerste novelle schreef, was dit het geval. Ze had op dat moment nog geen contract bij een uitgever en dus geen glinstering aan de horizon om op te focussen.
Het grootste obstakel in haar schrijfcarrière vond plaats in het prille begin. Haar manuscript voor Liefs uit Frankrijk deelde ze met een uitgeverij, die positief verrast was. Ze werd uitgenodigd om een ander boek binnen het feelgood-genre te schrijven. Dit werd Flessenpost, maar helaas deelde de uitgeverij haar enthousiasme over de eerste versie van dit verhaal niet. Na een paar dagen op het punt te staan het avontuur op te geven, besloot ze haar reis uiteindelijk toch voort te zetten. Een paar weken lang moest ze door het stof terwijl ze het gehele manuscript herschreef.
Inmiddels realiseert Chantal zich door al die ervaringen dat haar verhalen uiteindelijk altijd afkomen. Dat het sprookje goed eindigt. En die gedachte is genoeg om haar pen weer op te pakken. Daarnaast zijn er lieve mensen die voortdurend met smart op haar volgende boek wachten, wat een wervelende motivatie blijkt te zijn.
Beloning
Toen Chantal haar eerste eigen boek in handen kreeg, moest ze huilen van geluk. Haar fluisterstem had ze omgeruild voor daverende klanken. Het leven was wonderbaar en nog betoverender nu haar droom vruchten droeg. Door het schrijven leerde ze durven en doen, uit haar comfortzone stappen en vooruit kijken. En zo ontstond er een hobby waarin ze alles kwijt kan. Waardevolle vriendschappen waarin ze alles kan delen: iets waar ze eeuwig dankbaar voor is.
Naast het schrijven van feelgood – en tegenwoordig ook thrillers – begeleidt Chantal als redacteur regelmatig andere auteurs bij het herzien van hun manuscripten. Niet alleen door haar opleiding aan de schrijversacademie, maar ook door haar eigen ervaringen weet ze hoe belangrijk het is om feedback op de juiste manier te doseren. En bovenal dat een klein zeebriesje in de rug genoeg kan zijn om een wens de wereld in te sturen…
Verschenen boeken bij DVP: De Club Wave-serie
Liedje: Wonderful life – Black
Luister dit lied via onze Spotify playlist: The Hero’s Journey