Er was eens…
… een meisje genaamd Ruby. Ze groeide samen met haar jongere broertje en ouders op in Arnhem. Ze was misschien bang in het donker, maar desalniettemin een hele stoere meid. Je vond haar voornamelijk buiten, springend in de modder of bouwend aan een hut. Wanneer ze thuiskwam van school zat haar moeder altijd klaar met thee en koekjes. ’s Avonds voor het slapengaan las ze voor uit een boek. Ruby leerde die verhalen uit haar hoofd en las ze vervolgens voor aan haar moeder. Op school was ze zo snel met lezen, dat ze aan volwassen boeken begon. Daar vond ze niks aan en dus schreef ze schriftjes vol met haar eigen fantasieverhalen, waaronder ‘Floortje en de Inkodinko’s’.
Toen Ruby naar de middelbare school ging, verslond ze boek na boek. Het schrijven werd wat minder. Wat ze in ieder geval zeker wist is dat ze later met kinderen wilde werken.
Het avontuur aangaan
In 2013 studeerde de 26-jarige Ruby af voor sociaalpedagogische hulpverlening en ontwikkelde ze een verhalende methode om educatie voor kinderen met ADHD en autisme beschikbaar te maken. Met die methode won ze een prijs en het belandde zelfs voor een tijdje op de markt. Ze realiseerde zich dat ze het bedenken van verhalen toch wel heel leuk vond om te doen, en zo begonnen haar vingers te jeuken.
Twijfel over de roeping & Een helpende hand
Dat ze weer begon met schrijven hield ze helemaal voor zichzelf. Ze had geen zin in meningen en opmerkingen van anderen. Wel wist ze dat ze de twee verhalen in haar hoofd hoe dan ook gepubliceerd wilde hebben.
In de winter van 2014 vierde Ruby kerst en oud en nieuw bij haar broertje in Taiwan. Op een uurtje rijden van Taipei ligt Wulai, waar ze met een kabelbaan een berg op gingen. Hier bezochten ze een berucht verlaten pretpark genaamd ‘Yun-Hsien’. Ruby keek haar ogen uit. Waar was ze beland? Vervallen gebouwen waren overgroeid door planten en ander groen. Ergens in de verte waren de geluiden van lachende kinderen in de nu niet langer werkende attracties nog te horen. Als je goed keek kon je zien dat het ooit een prachtige plek was geweest. Ruby kreeg een inspiratieboost voor een van de verhalen die al langer in haar hoofd zat. Een verhaal over een tweeling die hun ontvoerde ouders in Taiwan op proberen te sporen met behulp van de dieren uit de Chinese dierenriem.
Boeken binnen het dystopian genre die Ruby had gelezen, waaronder ‘The Hunger Games’ serie, deden haar nadenken over de maatschappij en wat daarin allemaal mis kan gaan. Wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als de macht in verkeerde handen zou belanden? En zo vormde er zich nog een verhaal in haar hoofd, over een meisje in een verwoeste wereld waar de gehele samenleving onder de grond leeft. Nadat ze verkocht wordt, probeert ze te ontsnappen en haar verleden te ontrafelen.
Die verhalen tot in de details uitwerken was natuurlijk leuk, maar het leven ging voor Ruby gewoon door. Datzelfde jaar was ze in verwachting van haar zoontje. Ze was te druk met het bedenken van babynamen en zoeken naar babykleertjes om überhaupt over schrijven na te denken. Ze kreeg er nog een dochter bij, en drie jaar lang lagen haar verhalen te verstoffen.
Aan het einde van haar verlof kwam Ruby in contact met een online schrijfplatform. Daar vond een wedstrijd plaats waar ze aan meedeed en nieuwe vriendinnen maakte. Door het gevoel van schrijvers onder elkaar werd ze aangemoedigd om het stof van haar verhalen te vegen en ze nieuw leven in te blazen.
Deuren die opengaan
Ruby schreef vooral thuis achter de keukentafel, maar ook op haar eigen praktijk waar ze als kinder- en jeugdtherapeut werkt. Dat werken en schrijven was meestal te combineren, maar het was wel zwaar. Zeker omdat ze twee boeken tegelijk schreef. Het voordeel hiervan was wel dat ze zich op een ander verhaal kon storten als het ene verhaal vastliep.
Tijdens de lockdown volgde Ruby hoe schrijver Pamela Sharon elke week live ging op instagram. Op een avond was uitgeverij Moon te gast. Die vertelde dat nu het perfecte moment was om manuscripten op te sturen, want ze hadden een nieuwe stagiaire die iets te doen moest hebben. Ruby greep haar kans en zette het manuscript voor haar kinderboek op de mail.
Ook bij Dutch Venture Publishing zaten ze te wachten op nieuwe manuscripten. De uitgeverij hield een manuscriptmaand waarbij je de eerste 10.000 woorden van je verhaal kon opsturen. In tegenstelling tot de meeste uitgeverijen kreeg je bij DVP naast een ja of nee ook feedback op je verhaal. Ruby had niets te verliezen en stuurde het manuscript voor haar dystopian YA boek meteen op.
Oog in oog met jezelf & Beproeving
Het schrijven was niet altijd even makkelijk. Soms had Ruby simpelweg geen zin om haar verhalen af te maken. Zeker omdat ze er bewust van was dat de eerste versies bagger waren en dat ze het nog minimaal tien keer zou moeten herschrijven. De drive om haar boeken in eigen handen te hebben was echter zo groot dat ze nooit heeft opgegeven.
Beloning
Naast de prachtige vriendschappen die Ruby aan het schrijven heeft overgehouden, heeft ze een waardevolle les geleerd. Soms moet je dingen doen die je eng vindt. Ze nam zelf een sprong in het diepe, ondanks dat ze vroeger bang was voor het donker. Als je iets graag wil, dan moet je ervoor vechten, doorgaan en nooit opgeven. Zelfs als je het spannend vindt.
Ruby kijkt erg uit naar het moment dat ze haar gepubliceerde boeken in eigen handen kan houden.
Verschenen boeken bij DVP: Sahana, Muurvast
Liedje: Radioactive – Imagine Dragons
Luister dit lied via onze Spotify playlist: The Hero’s Journey