Er was eens…
… een meisje genaamd Marianne. Haar ouders lieten haar vrij in wat ze deed, dus ze kon lekker haar gang gaan. Zo fietste ze door de buurt, reed ze op haar pony, plantte ze aardbeien in haar eigen moestuintje en klom ze samen met een vriendin op een hooiberg van een boer om er daarna weer vanaf gejaagd te worden. Ook schreef ze de meest fantasierijke verhalen. Met een radio die voor achtergrondmuziek zorgde, vertelde ze haar verhalen in geuren en kleuren terwijl een cassetterecorder alles opnam. Lezen deed ze vrijwel nooit. Het juiste boek zat er voor haar simpelweg niet tussen.
Op de middelbare school schreef Marianne af en toe nog wat, maar ze was er lang niet zoveel mee bezig als voorheen. Rond haar achttiende kreeg ze een rubriek in de schoolkrant en jaren later een rubriek in het kerkblad. De verhalen die ze daarvoor schreef, wakkerden het schrijfvuur in haar opnieuw aan.
Het avontuur aangaan
In 2008 volgde Marianne een cursus korte verhalen schrijven, waarbij ze via de mail feedback kreeg. Eindelijk weer aan het schrijven, sloeg haar fantasie helemaal op hol. Toen haar korte verhaal af was, besefte ze dat de personages waren gaan leven en dat hun verhaal nog lang niet was afgelopen. Ze vond het schrijven zo leuk dat ze de uitdaging met zichzelf aanging om verder te schrijven totdat het de omvang van een boek zou hebben. Wat had ze te verliezen?
Twijfel over de roeping & Een helpende hand
Enthousiast als ze was, schreeuwde Marianne van de daken dat ze een verhaal aan het schrijven was. Zelf had ze er alle vertrouwen in dat het af zou komen, hoelang het dan ook mocht duren. Haar omgeving was apetrots op haar, maar ze waren een stuk minder geduldig dan Marianne. Naarmate de tijd vorderde, begonnen steeds meer mensen te twijfelen of het boek er überhaupt zou komen. Gelukkig waren er ook diegenen die Marianne van begin tot eind steunden en erin geloofden dat haar boek er uiteindelijk zou komen.
Deuren die opengaan
Schrijven deed Marianne een paar uurtjes per week, naast haar baan en gezinsleven. Ze ging dan met een paar koppen koffie aan de eetkamertafel zitten en zette af en toe avonturenmuziek op om in de juiste stemming te komen. Elke keer dat ze met haar verhaal verder ging, voelde ze zich heel gedreven. Wanneer ze niet wist hoe het met haar verhaal verder moest, legde ze het gewoon even opzij. Ze bleef vertrouwen houden in het feit dat ze er wel uit zou komen, en dat was ook elke keer het geval.
Rond 2012 had ze de eerste versie van ‘De Torenclub en het geheim van de grafheuvel’ klaar. Ze had er haar hele hebben en houden ingestopt en het was dan ook 80.000 woorden lang. Ze stuurde het verhaal naar twee manuscriptbeoordelaars om te kijken of het nog verbeterd kon worden. Ze herschreef het met de adviezen die ze had gekregen en twee jaar later liet ze de herschreven versie weer beoordelen door twee manuscriptbeoordelaars.
Een van hen opperde dat het boek, na herschrijven, weleens gepubliceerd zou kunnen worden, maar Marianne had nooit stilgestaan bij die optie. Haar “missie” was eigenlijk al geslaagd. Toch wilde ze het proberen, en zo is ze gaan herschrijven totdat er nog 50.000 woorden over waren. Ze stuurde het verhaal op naar minstens vijftien uitgeverijen. In de tussentijd deed ze met haar verhalen mee aan drie schrijfwedstrijden, waarvan twee verhalen in bundels werden geplaatst. Uiteindelijk kreeg Marianne positieve reacties terug van verschillende uitgeverijen, waaronder haar lievelingsuitgeverij Kluitman. Die vroegen echter wel om een vrij ingrijpende aanpassing aan het verhaal. Marianne wilde echter niet dat haar verhaal zo zou veranderen dat het niet meer van haar voelde, en dus koos ze ervoor om met Dutch Venture Publishing in zee te gaan. Ze had het gevoel dat Jen Minkman in haar verhaal geloofde.
Oog in oog met jezelf & Beproeving
Marianne hecht vooral waarde aan het plezier dat ze beleefd heeft aan het schrijven van haar eerste boek en is verbaasd over haar eigen doorzettingsvermogen om dit te bereiken.
Nooit heeft ze met het schrijven willen stoppen, want daar vindt ze het veel te leuk voor. Dat betekent niet dat het altijd makkelijk was. Toen ze begon met het schrijven van haar eerste boek had ze een gebrek aan voorkennis. De technische kennis die bij het schrijven van een verhaal komt kijken heeft ze zich tijdens het proces eigen moeten maken. Daarnaast vond ze het weleens moeilijk dat niet iedereen op dezelfde lijn lag. De proeflezers uit haar doelgroep vonden haar verhaal op bepaalde punten al helemaal geweldig, terwijl volwassenen constateerden dat er nog van alles loos was. Eigenlijk bepalen volwassenen wanneer het boek de kinderen waard is, en dat is iets wat Marianne heeft moeten leren.
Beloning
In 2020 werd Mariannes eerste boek gepubliceerd. Daarna ging alles heel snel. Ze werd overweldigd door reacties, las berichten over haar boek in de krant, ontving enthousiaste recensies en werd aangesproken door mensen op straat. Als kers op de taart hield ze haar boekpresentatie in de ridderzaal van kasteel Doorwerth en kreeg ze twee signeersessies in de boekhandel. Marianne wist niet wat haar overkwam, maar genoot met volle teugen van elk moment.
Door het schrijven ontdekte ze dat je alles kunt bereiken wanneer je het echt wil. Natuurlijk moet je realistisch blijven, want je kunt pech hebben en het eindresultaat kan een volgende keer tegenvallen. In dat geval heb je wel genoten van de reis en die pakt niemand je meer af.
Onbewust heeft Marianne een boek geschreven dat ze als klein meisje zelf misschien wel had willen lezen. Alles is op die manier op zijn plek gevallen. Ze krijgt kippenvel wanneer ze foto’s toegestuurd krijgt van kinderen die haar boek met plezier lezen. Daar doet ze het voor.
Verschenen boeken bij DVP: De Torenclub en het geheim van de grafheuvel, De Torenclub en het mysterie van de Maya’s, De Torenclub en de wraak van Keket
Liedje: Indiana Jones Theme
Luister dit lied via onze Spotify playlist: The Hero’s Journey