Er was eens…
… een meisje genaamd Cyn. Ze groeide op in New Jersey, tussen stapels papieren en notitieboekjes vol met haar eigen verhalen. Terwijl haar vrienden avontuurlijk buiten speelden, schreef Cyn verhalen waar je als lezer zelf je avontuur kon kiezen. Op haar vijfde schreef ze al haar eerste boek, wat voor haar heel logisch voelde. Ze moest en zou schrijven, totdat ze oud en grijs was.
Het avontuur aangaan
Toen Cyn veertien was, schreef ze haar eerste YA-roman. Ze had grootse dromen, want hier zou het niet bij blijven. Ze wilde haar verhalen gepubliceerd zien worden, haar boeken tegenkomen in boekenwinkels en haar fantasiewereld met anderen delen. Toen ze haar ouders hiervan op de hoogte stelde, wat eigenlijk al niet meer nodig was, viel haar droom in duigen. Pa en ma waren niet erg enthousiast en zagen Cyn veel liever communicatie studeren dan creatief schrijven.
Twijfel over de roeping
En zo studeerde Cyn communicatie en PR. Vanaf het moment dat ze voet op universiteitsgrond zette, verloor ze haar pen en papier uit het oog. Het enige wat ze schreef waren saaie droge teksten, waarmee ze mensen producten aan moest praten waar ze zelf helemaal niet geïnteresseerd in was. Ze probeerde het wel. Schrijven. Maar het wilde niet meer. Ze was ondertussen geworteld in het neerpennen van essays en werkstukken. Het deel van haar hersenen waar ze fictie mee schreef stond uit, en ze kreeg het ook niet meer aan. Ze besloot een cursus creatief schrijven te volgen, waar ze vervolgens voor zakte. Na haar studie zette ze tien jaar niets meer op papier en zwoor bijna het schrijven voor altijd op te geven. Als gevolg werkte Cyn jarenlang in de marketing, wat haar nooit dezelfde lach gaf die ze ooit had toen ze nog schreef.
Een helpende hand
Rond haar dertigste werkte Cyn bij een tijdschrift voor hardlopers. Ze had misschien niks met hardlopen, maar de mensen die de artikelen schreven inspireerden haar om zelf de pen weer op te pakken. Ze had totaal niet het idee dat haar schrijfsels iets waard waren, maar ze wist dat ze diep vanbinnen altijd schrijver was geweest. Dat deel van haar had zichzelf alleen verstopt en moest weer tevoorschijn komen. In haar vrije tijd schreef Cyn boek na boek en langzamerhand kreeg ze er weer plezier in.
Deuren die opengaan
Het eerste boek dat Cyn schreef was voor de leeftijdsgroep acht tot twaalf jaar. Dit kreeg ze echter niet verkocht. Daarna schreef Cyn een ‘paranormal romance’, over een meisje dat erachter komt dat haar vriend een fee is. Het grootste deel van dat boek schreef Cyn op haar werk, tijdens haar lunchpauzes. Ze negeerde alle afleidingen en schreef zoveel mogelijk woorden in een halfuur. Eigenlijk had ze geen idee waar ze mee bezig was, maar het maakte haar warm vanbinnen. Dat gevoel had ze gemist.
Oog in oog met jezelf
Als klein meisje was Cyn heel verlegen en had ze niet veel zelfvertrouwen. Wellicht gebruikte ze haar schrijven als een schild om zich tegen de boze buitenwereld te beschermen. Om niet toe te hoeven geven aan wat anderen van haar verwachtten. Doordat Cyn haar passie uiteindelijk omhelsd heeft, is ze veel zelfverzekerder geworden. Het voelt goed wanneer ze schrijft, en anderen erkennen haar talent. Toch kun je binnen het schrijven altijd blijven leren. Ook Cyn groeit nog steeds met elk nieuw boek dat ze schrijft.
Beproeving
Het lijkt misschien fantastisch om een boek met je eigen naam op de kaft in de schappen te zien liggen, maar er zit een keerzijde aan dit droombeeld. Roem en bekendheid brengen ook kritiek met zich mee. Als jouw naam op de voorkant van een boek staat ben jij ook degene die de slechte reviews en negatieve reacties ontvangt. Aan het begin van Cyns schrijfcarrière voelde het alsof de wereld bij één slechte review ten einde kwam. Ze heeft moeten leren relativeren en kwam erachter dat zelfs de beste auteurs van de wereld slechte reviews krijgen.
Beloning
Cyn herinnert het zich als de dag van gisteren. Het was 1 november toen ze op haar werk werd opgebeld. De felbegeerde uitgeverij ‘Random House’ wilde haar boek publiceren. Ondanks dat Cyn op haar werk was en vragende ogen toekeken, rolden de tranen over haar wangen. Haar eerste boek genaamd ‘Fairy Tale’ kwam in 2009 uit.
Ook Jen Minkman was fan van Cyns schrijfsels en gaf de Nederlandse vertaling van haar boek ‘Drowned’ in oktober 2020 onder Dutch Venture Publishing uit, nu onder de naam ‘Het verdronken land’. Vijf jaar geleden is Cyn naast het schrijven van haar eigen boeken als ‘ghostwriter’ gaan werken, waarbij ze nu al meer dan 100 schrijvers heeft geholpen met hun verhaal. Haar naam wordt niet in die boeken genoemd, wat alleen maar bevestigt dat ze schrijft voor haar plezier.
Een deel van Cyn heeft spijt dat ze niet vanaf het begin al haar hart heeft gevolgd, ondanks wat haar ouders tegen haar zeiden. Toch heeft ze er ook wat aan overgehouden, want nu weet ze hoe de bedrijfswereld in elkaar zit, kan ze met deadlines omgaan en is ze naast fictie ook goed in andere vormen van schrijven. Ondanks alles zijn haar ouders nu ontzettend trots op Cyn. Wanneer haar vader haar aan iemand voorstelt zegt hij er altijd bij dat ze auteur is. Ook leest hij al haar boeken, ondanks het feit dat hij totaal niet bij de doelgroep hoort.
Cyn vindt het geweldig wanneer ze hoort dat tieners die niet van lezen houden, haar boeken in één ruk uitlezen. Ze krijgt geregeld brieven van enthousiaste fans binnen, die ze naast zich op haar bureau heeft liggen. Schrijven is net als ademen voor haar. Ze kan niet zonder. Als je zo gepassioneerd bent over iets, moet het een keer naar buiten komen. Zelfs wanneer mensen zeiden dat Cyn nooit een schrijfcarrière op zou bouwen. Zelfs toen Cyn dacht dat ze de rest van haar leven een simpele marketingmedewerker zou blijven. Zelfs dan kun je alsnog je droom waarmaken. Als je maar volhardend bent, de tijd neemt, geduld hebt, niet opgeeft en vooral plezier hebt.
Verschenen boeken bij DVP: Het verdronken land
Liedje: Rollercoaster – Jonas Brothers
Luister dit lied via onze Spotify playlist: The Hero’s Journey